Πολλά που γίνονται σήμερα ανάμεσα στα ζευγάρια και που
διαταράσσουν την αρμονική σχέση αγάπης στο αντρόγυνο είναι οι συνέπειες ενός
μακρινού αντίκτυπου μιας άλλης συζυγικής σχέσης που ο ίδιος ο Θεός ευλόγησε
μέσα στον παραδεισένιο κήπο της Εδέμ.
Εκεί, το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι έζησε την απόλυτη
χαρά και ευτυχία με τον Θεό τους και μεταξύ τους. Εκεί όμως αντιμετώπισε και την
πρώτη πραγματική θλίψη στην καρδιά τους όταν από λάθος τους επέτρεψαν στο σατανά
να μπει ανάμεσα τους.
Τα λάθη της πρώτης αυτής συζυγίας δεν διαφέρουν σήμερα
και πολύ από τα λάθη που κάνουν τα σημερινά αντρόγυνα. Για το λόγο αυτό μια
αναφορά στα γεγονότα εκείνα που σημάδευσαν την πρώτη συζυγία θα ωφελήσουν πολύ και
θα βοηθήσουν τα σύγχρονα αντρόγυνα.
Ας δούμε λοιπόν πως έζησαν ο Αδάμ και η Εύα στον παραδεισένιο
κήπο της Εδέμ, που για χάρη τους είχε φτιάξει ο Θεός για να ζουν με ευτυχία
μέσα σ’ αυτόν.
Οι προπάτορες μας Αδάμ και Εύα έζησαν μέσα στον κήπο της
Εδέμ ανεπανάληπτες στιγμές χαράς και ευτυχίας γιατί η καρδιά τους γευόταν την
απόλυτη αγάπη και χαρά που έβγαινε μέσα από την μοναδική αληθινή πηγή της ευτυχίας
που είναι ο ίδιος ο Θεός.
Η αγάπη αυτή δεν ήταν μια απλή αγάπη στην καρδιά τους αλλά
ένας πραγματικός πνευματικός θεϊκός έρωτας που πλημμύριζε την ψυχή τους από τη
χάρη του αγίου Πνεύματος.
Αυτός ο θεϊκός έρωτας τους ένωνε με τον Θεό, αλλά ένωνε και αυτούς
μεταξύ τους.
Το άγιο
Πνεύμα τους είχε διδάξει πως βασική προϋπόθεση για να διατηρήσουν αυτόν τον θεϊκό έρωτα και κατ’
επέκταση και την ενότητα με τον Θεό και τον σύντροφο τους, είναι η
απόλυτη υπακοή, εμπιστοσύνη και λατρεία στον Θεό Πατέρα.
Ναι, πραγματικά, η ευτυχία των ανθρώπων μεταξύ
τους εξαρτάται απόλυτα από την σχέση που έχει κάθε ψυχή με τον Θεό της.
Όταν όμως διασαλεύτηκε
η εμπιστοσύνη και η υπακοή και κατ’ επέκταση και η αγάπη στον Θεό Πατέρα, με
την διαβολή που δέχτηκαν από τον Εωσφόρο ο οποίος πάντα φθονούσε τον Θεό και
όλη Του την δημιουργία και κυρίως τους πρωτόπλαστους, αφού αυτοί και οι
απόγονοι τους θα συμπλήρωναν την κενή θέση του τάγματος του, χάθηκε και η
ενότητα τους με τον Θεό της καρδιάς τους.
Ο Θεός, τους είχε
χαρίσει τα πάντα και το μόνο που τους ζήτησε ήταν να σεβαστούν το άγιο θέλημα
Του, δείχνοντας υπακοή και εμπιστοσύνη στην επιθυμία Του να μην αγγίξουν τους
καρπούς ενός δέντρου που θα έφερνε την γνώση του καλού και του κακού στην ψυχή τους.
Δεν φοβόταν ο Θεός την
γνώση του καλού, αφού αυτή ήταν έμφυτη μέσα στην ψυχή τους, φοβόταν όμως την
γνώση του κακού, που θα έφερνε ταραχή και σύγχυση στην ψυχή του ανθρώπου όπως
και την έφερε.
Η γνώση ανήκει πάντα στον γονιό, στον μεγάλο, και ο Θεός ήθελε οι
άνθρωποι να παραμείνουν πάντα παιδιά, ανέμελα από κάθε σκέψη και μέριμνα, από
κάθε διαβολή και εγωισμό.
Αυτοί όμως δεν έδειξαν
εμπιστοσύνη και υπακοή στα λόγια Του, πιστεύοντας τα σατανικά λόγια του
Εωσφόρου που τους έλεγε πως ο Θεός φοβόταν
μην γίνουν και αυτοί θεοί, με αποτέλεσμα να πέσουν σε ανυπακοή και σε λάθος. Αυτό
το λάθος μπήκε ανάμεσα σε αυτούς και τον Θεό τους, φέρνοντας την απομάκρυνση
της ψυχής τους από κοντά Του. Δυστυχώς, δίχως να το θέλουν, με το λάθος τους αυτό
είχαν φύγει από κοντά Του πριν Εκείνος τους διώξει από την Βασιλεία Του.
Αποδείχτηκε έμπρακτα πως δεν αρκεί η αγάπη, δεν αρκεί ο έρωτας, αν
δεν υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη, αν δεν υπάρχει απόλυτη υπακοή.
Γι’ αυτό και αυτό που
θέλει να δει κυρίως από όλους εμάς ο Θεός είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη και
υπακοή στο θέλημα Του και μετά θα μας χαρίσει ο ίδιος τα πάντα, δηλαδή τον θεϊκό
έρωτα Του.
Βέβαια οι πρωτόπλαστοι
δεν χρειάστηκαν να αγωνιστούν στην αρχή σε τίποτα για να κερδίσουν τα πάντα,
γιατί απλά από την αρχή τους είχε χαριστεί από το άγιο Πνεύμα ο θεϊκός έρωτας
όταν Αυτό πλημμύρισε την ύπαρξη τους.
Το μόνο που τους ζήτησε
ο Θεός σαν προϋπόθεση μονιμότητας του θεϊκού έρωτα και της απόλυτης ευτυχίας στην
ψυχή τους ήταν η απόλυτη εμπιστοσύνη, αφοσίωση και υπακοή στο θεϊκό θέλημα Του.
Έζησαν έτσι οι πρωτόπλαστοι αρκετά χρόνια στον
κήπο της Εδέμ με πολύ ξεγνοιασιά και αγάπη. Αγάπη προς τον Θεό, αγάπη μεταξύ τους
και αγάπη προς όλη την δημιουργία, η οποία τους είχε χαριστεί για να την
εξουσιάζουν.
Τα ζώα ήταν οι φίλοι τους
και απολάμβαναν πολλές όμορφες στιγμές μαζί. Το κάθε ένα από αυτά είχε την δική
του χάρη και ιδιαίτερη ομορφιά και πραγματικά η σοφία του Θεού τους έκανε πάντα
να Τον δοξάζουν. Όλα τα ζωντανά ήταν πολύ ήρεμα και φιλικά μαζί τους και απολάμβαναν
πολλές στιγμές γαλήνης μέσα από το παιχνίδι και το χάδι που τους έδιναν. Οι
υπέροχες ψαλμωδίες των αγγέλων που ακουγόντουσαν μέσα σε όλο τον παράδεισο,
δίδασκαν και αυτούς αλλά και όλα τα ζώα και τα πουλιά πώς να υμνολογούν και αυτά
τον Δημιουργό Πατέρα τους.
Όλα ήταν όμορφα και
πραγματικά παραδεισένια. Συχνά άκουγαν την φωνή του Θεού να τους λέει πόσο πολύ
τους αγαπά και πόσο ευφραίνεται και στην δική τους δοξολογία.
Κάποια μέρα όμως η
γαλήνη και η ειρήνη του παραδείσου αυτού χάθηκε. Ήταν η μέρα που ο Εωσφόρος από
μίσος για την ευτυχία που είχαν οι άνθρωποι και που ο ίδιος ζήλευε, θέλησε να
μας πειράξει, προσβάλλοντας το νου και την καρδιά μας με τις δικές του
διαβολικές επιθυμίες.
Ήταν η μέρα που ο
σατανάς θα πείραζε το τελειότερο δημιούργημα του Θεού και ο Ουράνιος Πατέρας
μας απλά το επέτρεψε για να δοκιμάσει την εμπιστοσύνη μας και την υπακοή μας.
Ήταν η μέρα που εμείς οι άνθρωποι ή θα μέναμε πιστοί στην λατρεία μας στον Θεό,
όπως μένουν οι άγγελοι του, ή θα κλονιζόταν η πίστη και η εμπιστοσύνη μας σε
Κείνον, όπως έγινε και με τους αγγέλους που ακολούθησαν τον σατανικό Εωσφόρο
και έχασαν την λαμπρότητα τους και την ευλογία του Θεού.
Πήρε λοιπόν ο Εωσφόρος
την μορφή του πιο συνετού ζώου που υπήρχε στον παράδεισο, του φιδιού, και με
πολύ δολιότητα πλησίασε την Εύα λέγοντας της πως ο Θεός δεν τους επέτρεψε να
φάνε από τους καρπούς του δέντρου της γνώσης για να μην αποκτήσουν και αυτοί
σοφία όπως Εκείνος και γίνουν και αυτοί θεοί.
Και τότε, η πρωτοκόρη
του Θεού Εύα άφησε τα λόγια του φιδιού να κατέβουν στην καρδιά της καταργώντας
την ιερότητα των δικών Του λόγων, που την ήθελαν υποταγμένη σε Κείνον αλλά και
στον σύντροφο της, και θέλησε να φτάσει τον Δημιουργό της, αποκτώντας την γνώση
που θα της έδινε την δυνατότητα να γίνω και αυτή θεός.
Έκοψε λοιπόν έναν
καρπό, τον δοκίμασε και αναζήτησε τον Αδάμ για να του προσφέρει το υπόλοιπο.
Ήθελε μαζί να αποκτήσουν αυτό που κατά την γνώμη της θα τους έδινε περισσότερη
ευτυχία.
Πως αλήθεια το λάθος του ενός μπορεί να επηρεάσει και τον σύντροφο
του!
Ο Αδάμ, ενώ στην αρχή
αρνήθηκε θυμίζοντας της τα λόγια του Θεού να μην φάνε ποτέ απ’ αυτό τον καρπό
για να μην πεθάνουνε, όταν αυτή συνέχισε να επιμένει παρασύρθηκε και αυτός στο
λάθος.
Τότε νιώσανε μια γνώση
ακαθόριστη να πλημμυρίζει την ύπαρξη τους, και λέω ακαθόριστη γιατί ενώ
μπορούσανε να δούνε την αλήθεια σε κάποια πράγματα, εν τούτοις δεν νιώθανε πια
την γαλήνη που είχαμε μέσα στην άγνοια της παιδικότητας τους.
Ήταν λοιπόν καλό ή κακό να έχεις γνώσεις;
Τότε ακούσανε τη φωνή
του Θεού να τους καλεί και βλέποντας με τα μάτια των μεγάλων την γύμνια τους,
νιώσανε ντροπή και κρυφτήκανε, αναζητώντας κάτι να καλύψουν τα απόκρυφα τους
μέλη.
Αλήθεια, ντρέπεται
ποτέ ένα μωρό τον γονιό του; Όχι.
Άρα δεν ήταν πια τα μωρά του Θεού.
Εκείνος, σαν
παντογνώστης ήξερε τα πάντα, όμως ήθελε να δώσει την ευκαιρία σε αυτούς να
καταλάβουν το λάθος τους, ώστε να ζητήσουν συγνώμη και να επανορθώσουν. Φώναξε
λοιπόν ξανά τον Αδάμ και τότε εκείνος του απάντησε:
-
Δεν θέλω να με δεις
Κύριε μου, γιατί είμαι γυμνός.
-
Και που το ξέρεις πως
είσαι γυμνός, τον ρώτησε ο Θεός. Έφαγες μήπως
από τον απαγορευμένο καρπό;
-
Ναι, αλλά δεν φταίω
εγώ. Η γυναίκα που μου έδωσες φταίει.
Και τότε ρώτησε ο
Θεός:
-
Γιατί το έκανες αυτό
Εύα;
-
Δεν φταίω εγώ Κύριε, το φίδι με ανάγκασε να το κάνω.
Και οι δυο έκαναν τότε το ίδιο μεγάλο λάθος. Αντί να ζητήσουν συγνώμη,
σαν μεγάλοι πλέον, αφού στους μεγάλους ανήκει η μετάνοια, άρχισαν τις
δικαιολογίες, χάνοντας την ευκαιρία να τους σπλαχνιστεί ο Θεός.
Φερθήκανε βέβαια έτσι,
επειδή δεν είχαν συναισθανθεί το πραγματικό τους λάθος. Πίστευαν πως ήταν μια
απλή ανυπακοή στο θέλημα του Θεού και γι’ αυτό επειδή δεν μπορούσανε να
εκτιμήσουν το μέγεθος του λάθους, άρχισαν τις δικαιολογίες. Όταν αργότερα,
μετά την έξοδο τους από τον Παράδεισο, συνειδητοποίησαν το μέγεθος της διαβολής
του Εωσφόρου, που μεταμφιεσμένος σε φίδι προσπάθησε να τους σπείρει κακούς
λογισμούς για τον Θεό Πατέρα τους, κατάλαβαν πόσο έσφαλλαν
ενώπιον του Θεού και πάντα μετανιώνανε γι’ αυτό.
Ποιο ήταν στ’ αλήθεια
το μεγάλο τους λάθος; Θα σας πω.
Πολύ ύπουλα τους έκανε
ο Εωσφόρος να θελήσουν αυτό που
εκείνος πάντα επιθυμούσε και ακόμη επιθυμεί να κάνει. Να γίνει θεός και να κατακτήσει τον θρόνο του Υιού του Θεού, του γλυκύ
μας Ιησού. Τους είπε λοιπόν πως αν φάνε τον απαγορευμένο καρπό θα αποκτήσουν και
αυτοί πολλές γνώσεις και θα γίνουν και αυτοί θεοί. Τότε ο καρπός έγινε πολύ
δελεαστικός γι αυτούς και μέσα τους
γεννήθηκε η προσβλητική και δόλια επιθυμία που κουβαλούσε πάντα ο Εωσφόρος, να
γίνουν και αυτοί θεοί και έφαγαν για να πραγματοποιηθεί η επιθυμία τους.
Τους έπεισε πως θα
μπορούσανε να γίνουμε θεοί και θέλησαν
να το κάνουν.
Η πράξη αυτή της Εύας όσο
απλή και αν φαίνεται είχε σαν συνέπεια να διαπραχθούν πολλά λάθη που θα ήθελα
να τα επαναλάβω συνοψίζοντας τα, για να καταλάβετε την απόλυτη πλάνη στην οποία έπεσε εκείνη τη στιγμή με το να δεχτεί
μέσα της τα λόγια του Εωσφόρου.
1.
Δεν εμπιστεύθηκε τον
Θεό της που Εκείνος ήξερε το καλύτερο γι αυτήν και τον σύντροφο της.
2.
Θέλησε να φτάσει τον
Πατέρα και Δημιουργό της τη στιγμή που Εκείνος της είχε ζητήσει να Τον κοιτά
και να Τον λατρεύει μόνο μέσα από τα μάτια του άντρα της. Αυτή ήταν η
πραγματική της θέση, μα αυτή θέλησε να υπερβεί και τον άντρα της αλλά και τον
Θεό της.
3.
Δεν συζήτησε με τον
σύντροφο της την επιθυμία της, ώστε μαζί να αποφασίσουν τι θα πράξουν. Είναι από τον Θεό, ο ένας να βλέπει τα λάθη
του άλλου, ώστε ο ένας να έχει ανάγκη τον άλλο και ποτέ να μην πορεύεται ο
καθένας μόνος, για να μην είναι ευάλωτος στον σατανά, όπως και έγινε και μ’
εκείνη.
4.
Όταν ο Αδάμ αρνήθηκε
να φάει τον καρπό, θέλοντας να μείνει υπάκουος στον Κύριο μας, εκείνη πάλι
απείθησε, προβάλλοντας αντίσταση και συμπαρασύροντας τον στο λάθος, στην
ανυπακοή.
5.
Όταν ο Θεός την ρώτησε
γιατί το έκανε αυτό λυπώντας την καρδιά Του με την ανυπακοή της, εκείνη αντί να
ζητήσει συγνώμη προσπάθησε να
δικαιολογηθεί διαπράττοντας τότε την αμαρτία να εξαπατήσει τον Θεό, αφού γνώριζε
καλά πως είχε ελεύθερη βούληση και σκέψη και μόνη της αποφάσισε να εκτελέσει
αυτή την πράξη.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η πράξη τους ήταν για τα μάτια τους μια
ανυπακοή, μα έγινε μεγάλη αμαρτία όταν αντί να ταπεινωθούνε στον Θεό τους, Τον
προσβάλανε με τις δικαιολογίες τους.
Και ο Αδάμ όμως έσφαλε
σε πολλά πράγματα με το να την ακολουθήσει στο λάθος της αυτό.
1.
Δεν βοήθησε τη
σύντροφο του να καταλάβει το λάθος της, μένοντας σταθερός στην εμπιστοσύνη του και
υπάκουος στον Θεό. Αν αυτό το έκανε, αυτή
αμέσως θα συνειδητοποιούσε το λάθος της και μετανιωμένη θα ζητούσε από τον
άντρα της να μεσιτεύσει στον Κύριο μας για να τους συγχωρήσει. Και τότε Εκείνος
βλέποντας την αγωνία και την αγάπη του για τη σύντροφο του, θα συγχωρούσε το
λάθος της και δεν θα φεύγανε από κοντά Του.
2.
Η υπερβολική του αγάπη
για τη γυναίκα του τον έκανε να την ακολουθήσει στο λάθος, έχοντας επίγνωση ότι
αυτό δεν ήταν αρεστό στον Θεό. Έγινε τότε υπόδουλος του συνανθρώπου του και όχι
του Δημιουργού και Κυρίου του.
3.
Δεν θέλησε να αναλάβει
την ευθύνη, ζητώντας και για τους δύο τους συγνώμη από τον Θεό, αλλά γεμάτος
δειλία όταν τον ρώτησε γιατί το έκανε αυτό πρόσβαλε τον Θεό λέγοντας Του: η
γυναίκα που μου χάρισες φταίει. Αντί δηλαδή και εκείνος να ζητήσει συγνώμη αφού
με ελευθερία βούλησης και αυτός κινήθηκε, καταλόγισε ευθύνες στον Θεό για το
δώρο που του έδωσε.
Αλήθεια, πως μια πράξη
που μπορεί να φαίνεται ασήμαντη, είναι ένα λάθος που κρύβει μέσα του πολλές
αμαρτίες ενώπιον του Θεού και φέρνει ανάμεσα στο ανδρόγυνο θλίψη και ταραχή.
Συμπερασματικά θα
μπορούσα να πω πως εάν κάποιος θέλει να ζήσει αρμονικά με χαρά και ευτυχία μαζί
με τον σύντροφο του θα πρέπει να βάλει πρώτα σωστές βάσεις στη σχέση του με τον
Θεό.
Εάν αφήσει την καρδιά
του να πλημμυρίσει με την αγάπη του Θεού, την απόλυτη εμπιστοσύνη στις θεϊκές
ενέργειες Του, αλλά και τη απόλυτη υπακοή στους νόμους της αγάπης όπως τις θέσπισε
και μας τις παρέδωσε μέσα στο άγιο Ευαγγέλιο Του, τότε μπορώ να πω με σιγουριά
ότι θα επιτύχει απόλυτα τους στόχους του.
Το ανδρόγυνο που σαν ένα σηκώνει το κεφάλι ψηλά στον
ουρανό για να πει με την προσευχή του στο Θεό πως τον εμπιστεύεται απόλυτα και
τον αγαπά με την υπακοή στα λόγια Του σίγουρα πολύ δύσκολα ο σατανάς θα
μπορέσει να διασπάσει την αγάπη αυτή και να τους χωρίσει.
Λάθη πάντα θα υπάρχουν. Η ειλικρινή συγνώμη όμως
από τα βάθη της καρδιάς θα αποκαθιστά την γαλήνη.
Προσοχή στις δικαιολογίες.
Η δικαιολογία σαν πράξη υποτιμά τον άλλο και εξοργίζει ακόμα περισσότερο την
ταραγμένη ψυχή.
Στη δικαιολογία πάνω φτιάχνει και ο σατανάς
τον καταστροφικό του θρόνο.
Η εμπιστοσύνη στο Θεό
είναι η κορυφαία πράξη αγάπης της ψυχής στο Δημιουργό της.
Η εμπιστοσύνη στο
σύντροφο μας, όταν και αυτός αγαπάει τον Θεό και σέβεται το θέλημα Του, θα αποτελεί πάντα την κορυφαία πράξη αγάπης στη συζυγική σχέση!
