Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Η μελωδία της αγάπης



Πολλοί είναι εκείνοι οι χριστιανοί που θεωρούν τον γάμο σαν μια πηγή σαρκικής ηδονής, με αποτέλεσμα η σχέση του ανδρόγυνου να είναι μια τυπική σχέση σαρκικής ηδονής, χωρίς καμιά ψυχική ένωση.
Θεωρούν τον γάμο σαν μια ευκαιρία να χορτάσουν νόμιμα κάθε σαρκική απόλαυση και διαστροφή, χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν ότι με αυτό τον τρόπο καταστρέφουν μόνοι τους κάθε πραγματική χαρά και ευτυχία που πηγάζει μέσα από τον αληθινό έρωτα της ψυχής. 

Η χαρά γι αυτούς είναι απλά υπόθεση σαρκική και όχι της καρδιάς και της ψυχής. Αντιμετωπίζουν τον σύντροφο τους μόνο σαν σάρκα, που όταν την χορτάσουν μπορούν να αναζητήσουν καινούριες σάρκες και σε άλλους παράνομους συντρόφους.
Πόσο λάθος είναι αυτή η αντιμετώπιση στο πιο δυνατό και ωραίο γεγονός της ζωής κάθε ανθρώπου! Και την αληθινή αγάπη σκοτώνει και την ψυχή του ανθρώπου αμαυρώνει.
Την αγάπη την σκοτώνει γιατί αυτή που αναζητάει τη χαρά κι την ευτυχία είναι η καρδιά του ανθρώπου. Την ψυχή πάλι αμαυρώνει γιατί υποβιβάζει στο επίπεδο της φθοράς αυτήν που δόθηκε από το Θεό να υπάρχει στην αιωνιότητα.
Ότι καλό ή κακό κάνουμε απέναντι στο σώμα μας, έχει αιώνιο αντίκτυπο στην αθάνατη ψυχή μας.
Ο γάμος εν προκειμένω δεν έχει απλά σοβαρό, αλλά κορυφαίο αντίκτυπο στην αιώνια μακαριότητα της ψυχής μας. Γι αυτό και πρέπει να αντιμετωπίζεται με μοναδική προσοχή και σοβαρότητα.
Σαν  μοναδικό υπέρτατο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, πρέπει να θεωρείται από όλους σαν ένωση δυο καρδιών σε μια, δυο ψυχών σε μια ψυχή.
Την ένωση δυο ψυχών στο γάμο άλλοι την βλέπουν σαν μια ένωση νερού και λαδιού μέσα σε ένα ποτήρι και άλλοι σαν μια ένωση νερού και κρασιού μέσα στο ποτήρι. Αν και όλα τα υλικά που ενώνονται είναι υγρά, δηλαδή το νερό, το λάδι και το κρασί, εντούτοις δείτε πόσο μεγάλη διαφορά έχουν, όσον αφορά την ένωση μεταξύ τους.
Το νερό με το λάδι αν και είναι στο ίδιο ποτήρι δεν ενώνονται μεταξύ τους. Μου θυμίζουν πολλά ανδρόγυνα στο γάμο που αν και ζουν στο ίδιο σπίτι μόνο σαρκική ένωση έχουν μεταξύ τους και ελάχιστη έως και καθόλου ψυχική ένωση. Φαινομενικά είναι ένα ανδρόγυνο αφού τρώνε μαζί, κοιμούνται μαζί, μεγαλώνουν τα παιδιά τους μαζί, παρουσιάζονται στον κόσμο μαζί, αλλά τίποτα περισσότερο στην καρδιά και στην ψυχή.
Άλλα πάλι ανδρόγυνα ζουν μεταξύ τους σαν το νερό με το κρασί, που όταν βρεθούν τα δυο αυτά υγρά σε ένα κοινό ποτήρι ανακατεύονται μεταξύ τους και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο είναι το νερό και ποιο το κρασί.
Πιστεύουν τα ανδρόγυνα αυτά πως ο γάμος είναι μια θεϊκή ευκαιρία να γίνουν μέσα από την αγάπη της καρδιάς ένα και οι δυο και να ζουν ο ένας μέσα στον άλλο όχι σαν άντρας και γυναίκα αλλά σαν ανδρόγυνο ιερό.
Μέσα στο μυστήριο του γάμου, γι αυτό και λέγεται μυστήριο, ο Θεός με τη χάρη του αγίου Πνεύματος εμποτίζει το ανδρόγυνο με το φως της αληθινής αγάπης του θεϊκού Του έρωτα. Έτσι ο άνδρας και η γυναίκα χαρίζουν ο ένας στον άλλο πραγματική αγάπη της καρδιάς που την παίρνουν και αυτοί με τη σειρά τους από του Θεού την καρδιά.
Δίνουν ο ένας στον άλλο αυτό που τους χαρίζει ο ίδιος ο Θεός μέσα από την άπειρη γι αυτούς αγάπη και ευσπλαχνία.
Για το λόγο αυτό και ο άνδρας και η γυναίκα δεν δίνουν και παίρνουν απλά αγάπη, αλλά κάτι πιο δυνατό, πιο τέλειο. Δίνουν και παίρνουν θεϊκό έρωτα ψυχής που τους κάνει να ζουν και να συμπεριφέρονται μεταξύ τους σαν άγγελοι επί γης.
Ο ένας νοιάζεται και πονάει για τον άλλο λες και δεν υπάρχει γι αυτούς στη γη κανένας άλλος.
Η συμπεριφορά τους έχει πολύ πνευματική ευγένεια, ειρήνη και γαλήνη.
Όποτε δε η σάρκα τους ενώνει σε μια σαρκική αγάπη, τότε η σχέση αυτή γίνεται αφορμή να εκδηλωθεί ακόμα πιο έντονα η γλυκύτητα που έχουν στην καρδιά τους από τον έρωτα που κυριαρχεί μέσα στα βάθη της ψυχή τους.
Η σαρκική σχέση τους αν και δεν είναι αυτοσκοπός μέσα στο γάμο τους, εν τούτοις τους χαρίζει περισσότερη χαρά και ευτυχία, επειδή βγαίνει από την πηγή της καρδιάς, από ότι χαίρεται την σάρκα ένας απλός σαρκολάτρης σύντροφος.
Αυτός που ζει με το σύντροφο του μέσα στο γάμο όπως το νερό με το κρασί, λατρεύει το ταίρι του με δύναμη μοναδική.
Προσέχει ο ένας τον άλλο όπως προσέχει η μάνα το παιδί.
Δεν βιάζεται στο πρώτο λάθος του άλλου να κρίνει, ή να θυμώσει, ή να οργιστεί. Με υπομονή μητρική κλαίει ακόμα πιο πολύ σαν να έχει άρρωστο παιδί και με πόνο καρδιάς στο Θεό πάντα προστρέχει για να δείξει εκείνος ευσπλαχνία κι ο σύντροφος του να γιατρευτεί.
Η πραγματική αγάπη έχει δίδυμη αδελφή την ευσπλαχνία. Με αυτήν ο Θεός πλημμυρίζει τις ψυχές των ανδρογύνων όταν βλέπει να αγαπιούνται μεταξύ τους με αληθινή αγάπη ψυχής. 
Αυτό που σκέπτεται κάποιος όταν δει λάθος στο ταίρι του, ότι  δηλαδή πρέπει με σοβαρότητα να το αντιμετωπίσει, ή να το διώξει ή με δήθεν άλλες τιμωρίες να επιβληθεί, όλα αυτά ούτε καν σαν σκέψη υπάρχουν μέσα στο μυαλό και στην καρδιά εκείνου που ξέρει μόνο να αγαπά και να συγχωρά.
Όλες αυτές οι συνετές συμπεριφορές κάνουν το Θεό να αγκαλιάζει με πολλή στοργή και αγάπη τα ανδρόγυνα αυτά και να τα πλημμυρίζει με πολλές θεϊκές ευλογίες.
Η μεγαλύτερη όμως ευλογία που θα μπορούσα να σχολιάσω, είναι ότι βλέποντας ο Θεός τον αγώνα που κάνουν για να γίνουν ένα μεταξύ τους, όχι μόνο τους το χαρίζει σαν πολύτιμο μοναδικό δώρο, αλλά επιπλέον παίρνει την μια ενωμένη με την αγάπη ψυχή τους και την βάζει μέσα στο θρόνο της άπειρης αγάπης της δικής του πολυεύσπλαχνης Καρδιάς, για να χαίρονται στην αιωνιότητα την αγάπη τους αυτή.
Είναι τότε που και οι δυο σαν ένα θα ζήσουν την πιο ωραία μελωδία αγάπης!

Printfriendly