Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Στον κήπο της Εδέμ



Όταν ο Θεός τελείωσε την υπέροχη δημιουργία του κόσμου, έφτιαξε στο τέλος και το πιο τέλειο δημιούργημα του που είναι ο άνθρωπος.
Ανατολικά της Εδέμ έφτιαξε ένα πανέμορφο κήπο, τον Παράδεισο, και εκεί μέσα έβαλε τον άνθρωπο που είχε δημιουργήσει.
Ο κήπος αυτός ήταν μοναδικός σε ομορφιά και γεμάτος από κάθε λογής δένδρα και ζώα. Ο άνθρωπος και τα ζώα ζούσαν σαν φίλοι με πολύ αγάπη. Μια μέρα ο Θεός έφερε μπροστά στον Αδάμ όλα τα πετούμενα του ουρανού και όλα τα ζώα της γης και αυτός τους έδωσε από ένα όνομα.

Ο Αδάμ ζούσε μέσα στον παράδεισο ευτυχισμένος παρέα με όλα τα πετούμενα και τα ζωάκια της γης. Το μόνο που τον έθλιβε ήταν η απουσία ενός όμοιου του ανθρώπου με τον οποίο θα μπορούσε να μιλά και να μοιράζεται κάθε χαρά του Παραδείσου.
Πριν όμως μπουν αυτές οι σκέψεις στο μυαλό του Αδάμ, ήδη ο Θεός είχε αποφασίσει:
«Δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος. Θα του φτιάξω έναν σύντροφο όμοιο μ’ αυτόν».
Τότε ο Θεός έριξε τον Αδάμ σ’ ένα βαθύ ύπνο. Όταν ο Αδάμ αποκοιμήθηκε, πήρε ο Θεός μια από τις πλευρές του και τη θέση της την συμπλήρωσε με σάρκα. Μετά, από την πλευρά που πήρε από τον Αδάμ, έφτιαξε την γυναίκα και την οδήγησε σ’ αυτόν.
Όταν ο Αδάμ ξύπνησε και είδε έναν όμοιο του άνθρωπο να τον κοιτά με πολύ αγάπη είπε:
«Αυτή είναι κόκαλο από τα κόκαλα μου και σάρκα από τη σάρκα μου».
Ονόμασε τότε τη γυναίκα του Εύα και ευχαρίστησε τον Θεό Πατέρα του για το μεγάλο δώρο που του έδωσε.
Ο Θεός τους ευλόγησε και τους είπε να έχουν αγάπη μεταξύ τους. Ένεκα της αγάπης αυτής θα εγκαταλείπει ο άνθρωπος τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα ενώνεται με την γυναίκα του, ώστε να γίνονται ένα σώμα.    
Ο Αδάμ και η Εύα, μέσα στους οποίους κατοικούσε το άγιο Πνεύμα, ζούσαν ευτυχισμένοι μέσα στον Παράδεισο, γιατί η αγάπη του Θεού που πλημμύριζε την ύπαρξη τους, τους έκανε να νιώθουν απέραντη χαρά, ειρήνη και γαλήνη.
Ο Θεός τους είπε πως την κατάσταση αυτή της παραδεισένιας ευτυχίας θα μπορούσαν να την έχουν σε όλη τους τη ζωή, αν αυτοί έδειχναν πάντα αγάπη, εμπιστοσύνη και υπακοή στο θέλημα του Δημιουργού Θεού τους.
Τους έδωσε να καταλάβουν καλά πως η χαρά και η ευτυχία τους είναι άμεσα εξαρτημένη από τα τρία αυτά που αποτελούν και τις ζωογόνες ρίζες του θεϊκού έρωτα με τον οποίο θα μπορούσε ο άνθρωπος να πετύχει σαν τέλεια εικόνα του Θεού και το «καθ’ ομοίωση». Να ενωθεί δηλαδή ο άνθρωπος με τον Θεό του όπως ενώνεται η σταγόνα της βροχής με τον άπειρο ωκεανό της θάλασσας, σε μια αγάπη μοναδική όπως η μάνα με το μωρό παιδί της.
Μάλιστα για να δοκιμάσει τον πρώτο άνθρωπο του έδωσε την εξής εντολή:
«Από τους καρπούς όλων των δέντρων που βρίσκονται στον κήπο της Εδέμ μπορείς να τρως, από τον καρπό όμως του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού, που βρίσκεται στη μέση του κήπου να μη φας ποτέ. Την ίδια μέρα που θα φας απ’ αυτόν αμέσως θα πεθάνεις».
Το άγιο Πνεύμα βοηθούσε τον άνθρωπο να καταλάβει πως η απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό Πατέρα είναι η βάση της πνευματικής ζωής που χαρίζει τη χαρά, τη γαλήνη, την ειρήνη και την ευτυχία.
Όσο το άγιο Πνεύμα θα πλημμυρίζει την ύπαρξη του ανθρώπου, η ψυχή του θα παραμένει γαληνεμένη και αθώα σαν ένα μωρό.
Αν όμως χάσει το άγιο Πνεύμα, όσο μικρό παιδί κι αν είναι στο σώμα η ψυχή αυτή,
χάνει την αθωότητα της και αποκτά μια πονηριά,
χάνει την γαλήνη και αποκτά μια ταραχή που την μεταφέρει τριγύρω της,
χάνει την γλυκύτητα της και μόνο αποστροφή προκαλεί στους συνανθρώπους της.
  Μέσα από το άγιο Πνεύμα μπορούσε ο άνθρωπος να γεύεται όχι απλά την αγάπη του Θεού αλλά την γλυκύτητα της άπειρης θεϊκής αγάπης, δηλαδή τον θεϊκό έρωτα.
Την άπειρη αυτή θεϊκή αγάπη του Θεού ζούσανε έμπρακτα οι πρωτόπλαστοι μέσα στον παραδεισένιο τόπο του κήπου της Εδέμ, αναπέμποντας κάθε μέρα άπειρες ευχαριστίες ευγνωμοσύνης στο επουράνιο τους Πατέρα και Θεό. 
Ο Αδάμ και η Εύα ζήσανε πολλά χρόνια ευτυχισμένοι μέσα στον κήπο της Εδέμ και γευτήκανε την  άρρητη ηδονή του θεϊκού έρωτα.
Ο θεϊκός αυτός έρωτας, με τον οποίο τους είχε πλημμυρίσει το άγιο Πνεύμα, τους ένωνε πρώτα με τον Θεό και μετά μεταξύ τους.
Το άγιο Πνεύμα τους πληροφορούσε μυστικά πως για να διατηρηθεί το μοναδικό αυτό ουράνιο δώρο του θεϊκού έρωτα στη ψυχή τους, έπρεπε να έχουν απόλυτη υπακοή, εμπιστοσύνη και λατρεία στο Θεό Πατέρα τους.
Ναι, πραγματικά, η ευτυχία των ανθρώπων μεταξύ τους εξαρτάται απόλυτα από τη σχέση που έχει κάθε ψυχή με τον Θεό της.
Οι πρωτόπλαστοι όλο και πιο πολύ αγαπούσαν και λάτρευαν το Θεό τους και Εκείνος τους γέμιζε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ με ευτυχία και χαρά.

Printfriendly