Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Ο φθόνος του Εωσφόρου



Η χαρά της ζωής κυριαρχούσε μέσα στον κήπο της Εδέμ με τον Αδάμ και την Εύα να απολαμβάνουν το καθετί που τους είχε χαρίσει ο Ουράνιος τους Πατέρας. 
Η ευωδία των πολύχρωμων λουλουδιών, τα χαρούμενα τιτιβίσματα των πουλιών, τα άφθονα τρεχούμενα νερά από τις πολλές πηγές, τα χαριτωμένα παιχνίδια των ζώων στις πυκνές καταπράσινες φυλλωσιές των δένδρων και τόσα άλλα συνέθεταν μια εικόνα τελείως μαγευτική στα μάτια του πρώτου ανθρώπου της γης.

Αυτό όμως που πλημμύριζε την ψυχή τους από μεγάλη ευτυχία ήταν κυρίως η γλυκύτητα που επικρατούσε στις ψυχές των πρωτοπλάστων από την παρουσία του αγίου Πνεύματος. Μέσα από τη χάρη του αγίου Πνεύματος μπορούσαν να νιώθουν την άπειρη αγάπη του Θεού, με την μορφή του θεϊκού έρωτα, που σαγήνευε αποκλειστικά την ψυχή τους και τους έκανε να ζουν μοναδικές στιγμές ουράνιας ευτυχίας, γαλήνης και ειρήνης.
Ενώ όμως οι πρωτόπλαστοι ζούσαν ευτυχισμένοι μέσα στον Παράδεισο, απολαμβάνοντας τις χαρές του αλλά και την αγάπη του Θεού, υπήρχε κάποιος άλλος που με πολύ φθόνο ζήλευε την ευτυχία τους και ήθελε πολύ να την σταματήσει.
Κάποτε ήταν άγγελος με το όνομα Εωσφόρος, και μάλιστα ήταν αρχηγός όλων των αγγέλων. Βρισκόταν πάντα δίπλα στο θρόνο του Θεού και έβλεπε την δόξα του Θεού Πατέρα αλλά και τη δόξα που είχε ο μονογενής Υιός Του.
Κάποια στιγμή όμως ζήλεψε τόσο πολύ τη δόξα του Θεού Πατέρα και κυρίως του μονογενή Υιού Του, που θέλησε να κατακτήσει το θρόνο Του και να γίνει και εκείνος Θεός.
Αυτό όμως επέφερε αμέσως την απομάκρυνση του από τον Θεό και την αιώνια καταδίκη του, αφού με τον εγωισμό του έχασε τη χάρη του αγίου Πνεύματος και μετεβλήθη από άγγελος σε διάβολο, από φωτεινή ύπαρξη σε σκοτεινή και από αγάπη και χαρά σε κακία και δυστυχία.
Όσοι από τους αγγέλους τον ακολούθησαν στην πτώση, έγιναν και αυτοί δαίμονες με αρχηγό των σατανικών δυνάμεων τον ίδιο τον Εωσφόρο.
Μετά το θλιβερό αυτό γεγονός, της πτώσης των αγγέλων, ο Θεός δημιουργεί τον υπέροχο αυτό κόσμο και στη συνέχεια το πιο τέλειο δημιούργημα Του τον άνθρωπο. Η επιθυμία του Θεού ήταν να αναπληρωθεί το πεσόν τάγμα του Εωσφόρου  από το ανθρώπινο γένος.
Στο όνομα του μονογενή Υιού Του αφιερώνει όλη αυτή τη δημιουργία και τον άνθρωπο. Αυτό προκαλεί ακόμα περισσότερο τη ζήλεια και το φθόνο του Εωσφόρου απέναντι σε όλη τη δημιουργία του Θεού και περισσότερο στον άνθρωπο.   
Για το λόγο αυτό ο σατανάς  θέλει να καταστραφεί το ανθρώπινο είδος ή να το συμπαρασύρει στην αιώνια καταδίκη του, όπως έγινε τότε και με του αγγέλους που τον ακολούθησαν.
Έτσι από τότε έψαχνε κάθε ευκαιρία για να το επιτύχει.
Θέλησε λοιπόν να δημιουργήσει αμφιβολία στη ψυχή του ανθρώπου για την αγάπη του Θεού.
Τι συνέβηκε, αλήθεια;
Όταν ο Θεός δημιούργησε τον κήπο της Εδέμ, τον Παράδεισο, μέσα στον οποίο έβαλε τον άνθρωπο να ζήσει ευτυχισμένος, του είπε:
 «Από τους καρπούς όλων των δένδρων μπορείτε να φάτε, από τον καρπό όμως του δέντρου της Γνώσης του καλού και του κακού, που βρίσκεται στη μέση του κήπου, να μην φάτε γιατί αμέσως θα πεθάνετε».
Η εντολή αυτή είχε την μορφή δοκιμασίας, αφού έτσι θα δοκιμαζόταν έμπρακτα η απόλυτη εμπιστοσύνη, η υπακοή και η αγάπη τους στο Δημιουργό τους.  
Η συνέπεια που θα έδειχνε ο άνθρωπος στις θεϊκές εντολές και η προσωπική του απόφαση θα ήταν αυτή που θα έκανε τον άνθρωπο άξιο να αναπληρώσει το πεσόν τάγμα του Εωσφόρου.
Ο Θεός χάρισε στον άνθρωπο ένα κορυφαίο δώρο, το «αυτεξούσιο», το οποίο μόνος του ο κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να διαχειριστεί. Με τον τρόπο αυτό ο Θεός έδινε στον άνθρωπο τη δυνατότητα από μόνος του αυτός να αποφασίζει για το καθετί στη ζωή του και να είναι υπεύθυνος των πράξεων του.
Έτσι και τώρα τον βάζει μπροστά στη δική του απόφαση και επιλογή, αν θέλει δηλαδή  να είναι μέσα στην δική Του θεϊκή αγκαλιά ή να βγει από μόνος του έξω απ’ αυτήν. Η προσωπική του απόφαση θα καθόριζε και το μέλλον του ανθρώπου.
Όταν λοιπόν θέλησε ο σατανάς να πειράξει τον άνθρωπο απλά ο Θεός το επέτρεψε.
Μέσα στον Παράδεισο, το φίδι ήταν το πιο έξυπνο απ’ όλα τα ζώα της γης. Παίρνει λοιπόν ο Εωσφόρος την μορφή του φιδιού και παρουσιάζεται μπροστά στην Εύα για να της πει:
-         Αλήθεια, σας επιτρέπει ο Θεός να φάτε από τους καρπούς όλων των δέντρων;
-         Ναι, εκτός από τους καρπούς του Δέντρου της Γνώσης του καλού και του κακού, που βρίσκεται στη μέση του Κήπου. Αυτούς δεν θέλει ούτε να τους φάμε αλλά ούτε καν να τους αγγίξουμε.
-         Γιατί δεν σας αφήνει να φάτε απ’ αυτόν τον καρπό;
-         Γιατί την ημέρα που θα φάμε απ’ αυτόν αμέσως θα πεθάνουμε.
-         Και όμως δεν θα πεθάνετε. Απεναντίας θα γνωρίσετε το Καλό και το Κακό και θα γίνετε και σεις σοφοί σαν το Θεό.   
Τα λόγια αυτά του φιδιού έκαναν την Εύα να παρατηρήσει με περισσότερη προσοχή το Δέντρο της Γνώσης. Μέσα της μεγάλωσε η επιθυμία για την απόκτηση της γνώσης και της σοφίας. Ο νους της θόλωσε και ξέχασε την εντολή που τους είχε δώσει ο Θεός.
Είναι φοβερή διαπίστωση πως όποτε αφήνουμε τον εαυτό μας να ακούσει τα λόγια του σκότους, θολώνει τα μυαλό μας και γίνεται αδύνατη η επιβολή του θελήματος του Θεού.
Η Εύα έκοψε τότε έναν από τους καρπούς του Δέντρου και τον δοκίμασε. Είδε πως ήταν εύγεστος πολύ. Αφού, λοιπόν, έφαγε από τους καρπούς του δέντρου έδωσε και στον άντρα της για να γευτεί και αυτός.
 Εκείνη όμως τη στιγμή συνέβη κάτι απροσδόκητο. Ενώ μέχρι τότε ήταν και οι δυο γυμνοί και δεν ντρεπόντουσαν, λόγω της αθωότητας που τους περιέβαλε, ξαφνικά διαπίστωσαν πως ήσαν και οι δυο γυμνοί και άρχισαν να ντρέπονται. Μάζεψαν γρήγορα λίγα φύλλα συκιάς και προσπάθησαν να καλύψουν τη γύμνια τους.
Το απόγευμα άκουσαν τη φωνή του Θεού που περπατούσε στον Παράδεισο, και κρύφτηκαν για να μην τους δει.
Ο Θεός τότε φώναξε τον Αδάμ:
-         Αδάμ, που είσαι;
-         Σε άκουσα στον κήπο, φοβήθηκα, του απάντησε ο Αδάμ, και  κρύφτηκα, γιατί είμαι γυμνός.
-         Ποιος σου είπε πως είσαι γυμνός; Μήπως έφαγες από τον καρπό που σου είχα απαγορέψει να φας;
-         Η γυναίκα που μου έδωσες, εκείνη μου πρόσφερε έναν καρπό και έφαγα.
Στράφηκε τότε ο Θεός στην Εύα και την ρώτησε:
-         Γιατί το έκανες αυτό;
-         Το φίδι μ’ εξαπάτησε και έφαγα, απάντησε εκείνη.
 Τότε ο Θεός λυπήθηκε πολύ για την πτώση αυτή του ανθρώπου, αλλά έπρεπε να βγάλει το πιο τέλειο δημιούργημα Του έξω από τον παράδεισο, για να διατηρηθεί η γαλήνη του, αφού ο άνθρωπος είχε πλέον προσβληθεί από την αμφιβολία του Εωσφόρου.  
Ο φθόνος του Εωσφόρου είχε πετύχει εν μέρει το σκοπό του.
Τώρα όμως επεμβαίνει η άπειρη ευσπλαχνία του Θεού και δεν επιτρέπει να καταστραφεί τελείως ο άνθρωπος.
Μέσα από θεϊκά δώρα που ο Θεός θα χάριζε στον άνθρωπο θα μπορούσε αυτός να επανακτήσει την απολεσθείσα χάρη του αγίου Πνεύματος και να διεκδικήσει ξανά την επανασύνδεση του με τον επουράνιο Πατέρα και Θεό του.  


Printfriendly