Στης θάλασσας την ακρογιαλιά
ένας καλόγερος προσεύχεται
ταπεινά
το κομποσκοίνι του κρατά
στη σιγαλιά
και ο νους του ανεβαίνει
στο Θεό π’ αγαπά.
Με πόνο ψυχής για τα λάθη όλου
του κόσμου
ικετεύει για συγνώμη του
καθενός ανθρώπου
ο πόνος του γίνεται δάκρυα
στα μάτια
και ποτίζει τη θάλασσα όλα
τα βράδια.
Ο Θεός ακούει την προσευχή
των ταπεινών
και στέλνει αγγέλους να
υπακούουν σ’ αυτόν
στις καρδιές των ανθρώπων μυστικά
να μιλούν
και την αίσθηση σωτηρίας μ’
αγάπη να ξυπνούν.
Μπορεί να φαίνεται ξεκομμένος
από τη γη
μα η αλήθεια είναι πως
μόνο αυτήν υπηρετεί
η προσευχή είναι δύναμη μεγάλη
και φοβερή
που ενεργοποιεί ουράνιες
δυνάμεις να βοηθούν τη γη.
Τρομάζει ο δαίμονας στου
μοναχού την προσευχή
γιατί διαλύει τις σατανικές
πλεκτάνες του αυτή
και αλλοίμονο σ’ αυτόν αν
αυτή επεκταθεί
στις καρδιές όλων των
χριστιανών στη γη.
Σαν το μοναχό κι εμείς ας αρχίσουμε
την προσευχή
πύρινο θρόνο κάνουμε την
δική μας ψυχή
που θέλει εκεί ο γλυκύς μας
Ιησούς να κατοικεί
δοξασμένος Βασιλιάς
Πατέρας στο δικό Του το παιδί.
