Πόσο πονά του βασιλιά Θεού μας η ευσπλαχνική καρδιά
όταν με θλίψη βλέπει να
φεύγουν τα παιδιά Του μακριά
από το φως και την αλήθεια
που είναι ζωή και χαρά
και σε μονοπάτια δυστυχίας να μπαίνουν πολύ σκοτεινά.
Πονάει σαν Πατέρας και
φωνάζει σε όλους μυστικά
παιδιά μου συνέλθετε σας
πειράζει ο σατανάς
μην τρέχετε με αφροσύνη
ξοπίσω από τον εχθρό
τη ζωή σας να καταστρέψει
θέλει να σας ρίξει στον γκρεμνό.
Μάταια όμως φωνάζει και
συμβουλεύει τα παιδιά
σαν τυφλωμένα μοιάζουν
τρέχουν παρέα με το σατανά
εκείνος τα κουμαντάρει με
ψεύτικες χαρές και ηδονές
και η χαρά του είναι πολύ
μεγάλη που καταστρέφει τις ψυχές.
Αφήσαμε τον Πατέρα μας τον
στοργικό
και αγκαλιάσαμε όλοι τον
πονηρό εχθρό
στης πλεονεξίας τα δίχτυα
πιαστήκαμε εμείς
και μια ζωή χωρίς αλήθεια
ζούμε σαν τυφλοί.
Ξεχνούμε ότι όλοι είμαστε
από τη ζωή περαστικοί
και σαν άφρονες πιστεύουμε
ότι είμαστε παντοτινοί
γι’ αυτό και σαν τον άσωτο
απολαμβάνουμε μόνο υλικά
χωρίς να υπολογίζουμε ποτέ
ότι είναι όλα προσωρινά.
Σαν κόκκος μες την άμμο
είναι τα χρόνια της ζωής
μπροστά στην αιωνιότητα
που είναι πλασμένη η ψυχή
από εμάς όμως εξαρτάται
αν της χαρίσουμε αιώνια χαρά
ή σαν ανόητοι την αιώνια
θλίψη με τον εχθρό μας σατανά.
Η επιλογή είναι πάντα δική
μας και την σέβεται ο Θεός
γι αυτό και στις ψυχές
μυστικά μιλάει σαν Πατέρας στοργικός
πονάει για όλα τα παιδιά
Του δεν θέλει κανένα να χαθεί
έστω και αν τον
ξανασταυρώνουν κάθε λεπτό κάθε στιγμή.
