Μου λες παιδί μου πως μ’
αγαπάς
μα δεν αγαπάς τ’ άλλα μου
παιδιά
μου λες θησαυρέ μου πως μ’
αγαπάς
μα κρατάς φθόνο και
ζήλειες στην καρδιά.
Μου λες καμάρι μου πως μ’
αγαπάς
μα σπάνια σ’ ακούω να μου
μιλάς
μου λες αγγελάκι μου πως
μ’ αγαπάς
μα τα θεϊκά μου λόγια
συνήθως περιφρονάς.
Μου λες καρδούλα μου πως
μ’ αγαπάς
μα δεν θέλεις τον νόμο μου
να τηράς
μου λες ουρανέ μου πως μ’
αγαπάς
μα τα λάθη σου μ’ επίγνωση
δεν σταματάς.
Μου λες αγάπη μου πως μ’
αγαπάς
μα σπάνια συγνώμη για τα
λάθη σου ζητάς
μου λες λατρεία μου πως μ’
αγαπάς
μα μόνο για τον εαυτό σου
με εγωισμό μιλάς.
Μου λες λουλούδι μου πως
μ’ αγαπάς
μα δεν δείχνεις στους
άλλους ευσπλαχνία καμιά
μου λες κρινάκι μου πως μ’
αγαπάς
μα το απύλωτο στόμα κακίες
στους άλλους ξερνά.
Μου λες φως μου πως μ’
αγαπάς
μα δεν βλέπεις Εμένα όταν
Κοινωνάς
μου λες ψυχή μου πως μ’
αγαπάς
μα δεν μ’ αφήνεις να μπω στη δική σου καρδιά.
Πόσα τέτοια με θλίψη έχω
παιδί μου σαν Θεός να σου πω
για να σου αποδείξω πως τα
χείλη σου μόνο μου λένε σ’ αγαπώ
και πως σαν Ουράνιος
Πατέρας από δω κι εμπρός ζητώ
να είσαι σαν δικό μου
παιδί ένας άγγελος στη γη πιστός.
