Με ρώτησε ένα μικρό παιδί
τι είναι η προσευχή
και τι πρέπει να λέει στο
Θεό για να είναι σωστή
με κοίταξε με τα δυο γλυκά
ματάκια υπομονετικά
να δει με απορία τι θα του
πω εγώ σαν παπάς.
Πολλά του είπανε γι αυτήν
στο κατηχητικό
και άλλα τόσα οι δάσκαλοι
του στο σχολειό
μα η απλή ψυχούλα του που
έψαχνε πολύ
ήθελε και άλλα να μάθει
για την αγία προσευχή.
Ήταν από οικογένεια ευσεβή
και στην ερώτηση αυτή
λες και όλη η οικογένεια ήθελε
να μάθει περισσότερα γι αυτήν
αφού όπως έμαθα μετά όλοι
εκεί μέσα αγαπούσαν τον Θεό
και πρωί, βράδυ όλοι
οικογενειακά προσευχόντουσαν σ’ Αυτόν.
Μες την προσευχή, παιδί μου,
είπα
μπορείς στο Θεό να μιλάς
για όλα
γι’ αυτά που έχεις εσύ ανάγκη
αλλά και συγνώμη να ζητάς για
λάθη.
Μπορείς για ότι σου έχει
δώσει ο Θεός να τον ευχαριστείς
και για τα υλικά που έχεις
και για την υγεία σώματος και ψυχής
για τους γονείς που σε
ανατρέφουν και για ότι άλλο καλό
φέρνει στη ψυχή σου
ευγνωμοσύνη για τον αγαπημένο μας Θεό.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο
πιο πολύ
που δίνει μεγάλη αξία στην
προσευχή
όταν αυτή βγαίνει από μια ευγενική
καρδιά
που αναζητά πολύ τον
Ουράνιο μας Βασιλιά.
Είναι η προσευχή εκείνη
που βγαίνει δίχως λόγια απ’ την καρδιά
και στο πέρασμα της σταματά
ακόμα και των αγγέλων την γλυκιά
είναι ένα χτυποκάρδι θείο
και ένας έρωτας ουράνιος γλυκός
κάνει δακρυσμένα τα ματάκια
που κοιτούν νοσταλγικά τον ουρανό.
Μες την προσευχή αυτή τίποτα
δεν ζητάς να σου δοθεί
τον Βασιλιά σου μόνο ν’
αγαπάς ποθείς και τίποτε άλλο εδώ στη γη
να είναι Φίλος και Αδελφός,
Μάνα γλυκιά και Πατέρας στοργικός
τα πάντα Αυτός για σένα σ’
ένα μυστικό θείο έρωτα γλυκό.
Αυτό παιδί μου είναι η
πραγματική προσευχή
χτυποκάρδι αγάπης του θεϊκού έρωτα μιας ψυχής
που αντί για λόγια
ροδοπέταλα δακρυσμένα θα κυλούν
σε ματάκια γλυκά που με
λατρεία τον Θεό τους αγαπούν.
