Πόσες φορές Θεέ μου σαν
άνθρωπος πέφτω σε λάθη πολλά
και τότε η ψυχή μου
πληγώνεται στη σκέψη πως φεύγεις μακριά
ξέρω πως είσαι Συ άγιος κι
εγώ πολύ βρώμικος και αμαρτωλός
αλλά είμαι και το δικό Σου
το παιδί και συ Πατέρας στοργικός.
Τις πολλές μου αδυναμίες
με δυσκολία να ελέγξω μπορώ
και με ευκολία πάντα πέφτω
εκεί που λέω πως θα σταθώ
τότε απόγνωση και απελπισία
καταλαμβάνει την ψυχή
που μες τα δάκρυα της μετανοίας
σε ικετεύει Λυτρωτή.
Με ευκολία την καρδιά μου
απογοητεύει ο σατανάς
που μες τη σύγχυση που έχω
μου λέει πως δεν με αγαπάς
δύσκολα θέλω να το πιστέψω
γιατί μόνο Εσένα αγαπώ
και δεν αντέχω εις τη
σκέψη πως με αφήνεις μοναχό.
Τότε μυστικά επεμβαίνεις
και μου λες λόγια παρηγορητικά
πως όλους τους αμαρτωλούς κι
εμένα αγαπάς άπειρα μοναδικά
τόσο πολύ εμάς λατρεύεις όπως
η μάνα το μικρό μωρό
που τίποτε άλλο στη γη δεν
έχει πιο μεγάλο θησαυρό.
Μα όταν εγώ αμαρτάνω και από
αδυναμία πέφτω γλυκέ Θεέ
εσύ μένεις ή φεύγεις από
κοντά μου θέλω να μάθω Λατρευτέ
τα λάθη του παιδιού Σου σε
διώχνουν όπως λέει ο σατανάς
ή μένεις κοντά μου για να
μου αναστήσεις την καρδιά;
Στην αγωνία μου αυτή Εσύ με
αγκαλιάζεις ακόμα πιο πολύ
και με την άπειρη αγάπη Σου
μου γαληνεύεις την ψυχή
μου λες αλήθειες θεϊκές για
να τις μάθουν όλοι οι αμαρτωλοί
ποτέ να μην απελπίζονται
γιατί είσαι Μάνα και Πατέρας εσύ.
Την ώρα που από αδυναμία πέφτουμε
και κάνουμε λάθη πολλά
και τότε πάλι μες την
αγκαλιά Σου μας κρατάς με δάκρυα πολλά
κλαίς για το μικρό παιδί
Σου που το πληγώνει τώρα ο σατανάς
τη συγνώμη του ν’ ακούσεις
περιμένεις για να το πλύνεις Εσύ ξανά.
Πατέρα μας γλυκέ κανείς
δεν ξέρει στη γη πόσο πολύ μας αγαπάς
πόσο μας πονάς, πόσο και
Συ υποφέρεις σαν Μανούλα μας γλυκιά
κανείς δεν γνωρίζει τα
βάθη της θεϊκής Σου ευσπλαχνικής καρδιάς
ούτε και αυτοί οι κληρικοί
ιερείς σου που σε υπηρετούν πιστά.
Ω, άπειρη Αγάπη σαν την
απεραντοσύνη τ’ ουρανού
με το άγιο Σου Πνεύμα φώτισε
και τον δικό μου νου
να πιστεύω και να ζω πόσο
πολύ όλους μας αγαπάς
που σαν Μανούλα στοργική
θέλεις στην αγκαλιά Σου να κρατάς.
