Πόσο φριχτό ν’ αδιαφορείς
για κείνον που σε αγαπά
πολύ
και με του γάμου τα ιερά
δεσμά
είχατε πει να είστε ένα
στην καρδιά.
Την αδιαφορία σου ποτίζει
ξένη αγάπη στη ψυχή
που με δόλο έχει
εισχωρήσει όταν πικράθηκες πολύ
από τα λάθη του συντρόφου που
έχεις εσύ αντιληφθεί
αλλά κι από το πείσμα το
δικό σου με την περιέργεια μαζί.
Στην αγάπη των συντρόφων θέλει
υπομονή και επιμονή
όπως κάθε γλυκιά μάνα κάνει
στο δικό της το παιδί
δεν το διώχνει δεν το
βρίζει δεν αδιαφορεί γι αυτό
αλλά πάντα με πολύ αγάπη περιμένει
να διορθωθεί.
Αν τον σύντροφο που έχεις δεν
τον δεις σαν το μωρό
που σαν μάνα τα πάντα
κάνεις ευτυχισμένο να ‘ναι αυτό
και δεν κλάψεις από αγάπη
και δεν προσευχηθείς γι αυτόν
και τους άλλους κοροϊδεύεις
αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό.
Η πραγματική αγάπη φτιάχνει
ρίζες βαθιές μες τη ψυχή
και η ιδιοτέλεια του
εγωισμού δεν έχει καμιά θέση εκεί
κάθε μορφής αδιαφορία την
διώχνει μόνο η προσευχή
και το πνεύμα της αγάπης
επανακάμπτει στη στιγμή.
