Ο γλυκύς μας Κύριος
Ιησούς είπε πως αν θέλουμε να μπούμε εύκολα και χωρίς μεγάλο κόπο στο ουράνιο
βασίλειο του Θεού πρέπει να γίνουμε σαν τα νήπια στο νου, στη ψυχή και στην
καρδιά.
Ένα νήπιο είναι αθώο
στο νου, αγνό στη ψυχή και γεμάτο αγάπη στην καρδιά. Δεν έχει στη ψυχή του
πονηριές και κοιτά πάντα τη μανούλα του και τον μπαμπά του με απόλυτη παιδική
εμπιστοσύνη και υπακοή. Οι γονείς του είναι γι’ αυτό το παν και σ’ αυτούς
αφήνεται πλήρως για να το οδηγήσουν στη ζωή. Οι γονείς το φροντίζουν με τον
καλύτερο τρόπο με σκοπό να κάνουν τον μικρό τους θησαυρό χαρούμενο και
ευτυχισμένο.
Το μικρό παιδί δεν
καταβάλει κανένα κόπο για την επιβίωση του, γιατί τα πάντα τα φροντίζει η μαμά
του και ο μπαμπάς του. Γι αυτό είναι πάντα ξένοιαστο να χαίρεται τη ζωή του
στην προστατευτική αγάπη των γονιών του που το αγαπούν και το λατρεύουν σαν
άγγελο επί γης.
Την ευτυχία του
παιδιού αυτού μας προβάλει και ο ουράνιος Πατέρας και Θεός μας για να μας πει
πόσο θα ήμασταν ευτυχισμένοι στη ζωή και πόσο εύκολα θα μπαίναμε στο ουράνιο
βασίλειο Του αν αποφασίζαμε να ακολουθήσουμε τον απλό και θεϊκό δρόμο της πνευματικής νηπιότητας.
Είναι ο μόνος δρόμος
που με σίγουρα και γρήγορα βήματα δεν μας φέρνει απλά στον Ουρανό αλλά στο
βάθος της καρδιάς του Θεού Πατέρα μας.
Είναι ένας δρόμος
σχεδόν άγνωστος, ακόμα και από πνευματικούς κύκλους, που όμως είναι ο
ευκολότερος για την είσοδο μας στον Παράδεισο. Ενώ είναι πολύ εύκολος για
εκείνους που θέλουν να ζουν με παιδικό πνεύμα, είναι τρομαχτικά δύσκολος και
πολλές φορές ακατόρθωτος για εκείνους που θέλουν να ζουν σαν μεγάλοι,
βουτηγμένοι στα θολά νερά της ζήλειας, της κατάκρισης, του φθόνου, της
υστεροβουλίας, της πονηριάς και του κρυφού τους εγωισμού.
Πολλοί είναι αυτοί που
αναρωτιούνται πως είναι δυνατό σε μια τόσο πονηρή εποχή να μπορέσουμε να
ζήσουμε την πνευματική νηπιότητα όπως μας προτείνει ο γλυκύς μας βασιλιάς Θεός.
Αν όλοι οι Χριστιανοί
είχαν την πνευματική νηπιότητα σαν βάση στην κάθε τους σχέση, τότε οι ευλογίες
που θα κέρδιζαν για την ψυχή τους θα ήταν πολύ μεγάλες και η ευτυχία στη ζωή
τους απόλυτα εξασφαλισμένη.
Ας δούμε υπό το πρίσμα
της πνευματικής νηπιότητας μερικές βασικές ανθρώπινες σχέσεις και ο καθένας ας
αποφασίσει για την ουράνια αυτή επιλογή.
Πνευματική νηπιότητα στο γάμο.
Νηπιότητα στον γάμο
σημαίνει, η γυναίκα να αφήνεται σαν βρέφος στην αγκαλιά του άντρα της για να
την προστατέψει όπως κάθε πατέρας το μωρό του. Να φροντίζει για κείνη όπως θα
έκανε με πολύ κόπο και θυσία για το σπλάχνο του ένας πατέρας, αφού αυτή η
φροντίδα και προστασία κρύβει μέσα της θυσία.
Ο άντρας δεν θα
θυσιαστεί τόσο για την γυναίκα του, όσο θα θυσιαστεί για το παιδί του. Γι’ αυτό
μακάρια η γυναίκα που θα υποταχτεί και θα αφεθεί στην πρόνοια του άντρα της με
απόλυτη υπακοή όπως ένα βρέφος.
Μα και ο άντρας, αν
σαν βρέφος αφεθεί στην αγκαλιά της γυναίκας του, δίχως εγωισμό και τάσεις
αυθυποβολής, τότε θα λάβει όλες τις φροντίδες, τα χάδια και τον μητρικό έρωτα
που παίρνει ένα μωρό από την μανούλα του, που γαληνεύουν και τρέφουν την ψυχή
του.
Μακάριος θα ήταν αυτός
ο άντρας, αφού μόνο γλυκά λόγια θα έβγαιναν από το στόμα της γυναίκας του, όπως
γλυκά ερωτικά μιλάει στο παιδί της. Γαλήνη θα επικρατούσε όχι μόνο στην ψυχή
του, αλλά και σε ολόκληρο το σπιτικό τους, αφού κάθε ευλογημένη μανούλα, το
μόνο που θέλει και πρέπει να προσφέρει στο μωρό της είναι αυτό. Η γαλήνη που
επικρατεί στο ουράνιο βασίλειο του Θεού.
Βασική προϋπόθεση όμως όλων αυτών, είναι η επιλογή του σωστού συντρόφου, που
επιτυγχάνεται μόνο μέσα από την προσευχή.
Γι’ αυτό και όλοι οι
νέοι που έχουν αγωνία για την ψυχή τους, θα πρέπει να προσεύχονται στον Θεό να
τους δώσει σύντροφο διαλεγμένο από Κείνον, που θα μπορέσουν να εμπιστευθούν σαν
βρέφη την ψυχή τους σε κείνον που επέλεξε ο Θεός, για την κοινή πορεία τους προς
τον ουρανό. Εδώ φαίνεται πόση ευλογία κρύβεται πίσω από την αξία της προσευχής.
Όχι όμως της τυπικής προσευχής, αλλά αυτής που περιέχει αγωνία και διάθεση
επικοινωνίας της ψυχής με τον μοναδικό σύνδεσμο της, που είναι ο Δημιουργός
της, μα και σαν μωρό κάθε ένας από μας με τον Θεό, σαν γονιός του.
Πνευματική νηπιότητα στη σχέση γονιών και παιδιών.
Νηπιότητα στην σχέση
ανάμεσα στον γονιό και το παιδί σημαίνει πως πρέπει να μάθει το παιδί από μικρό
να υπακούει στους γονείς του και να εμπιστεύεται το θέλημα τους ακόμη και αν
αυτό δεν του φαίνεται σωστό, εκτός αν οι γονείς του δεν έχουν πνευματικές
βάσεις, που και τότε το παιδί, αν παρακαλέσει τον Θεό αυτός να αναλάβει τους
γονείς του, τότε ο Θεός ακούει τις παιδικές του ικεσίες και φωτίζει τους
γονείς, ακόμη και αν αυτοί δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν ζωή, να μπορούν
με σύνεση να κατευθύνουν τα παιδιά τους.
Ακόμη και αν το παιδί
μεγαλώσει, πρέπει να παραμείνει νήπιο στην ψυχή και να εμπιστεύεται τους γονείς
του, αν αυτοί ζουν σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, αφού η ευχή και οι
συμβουλές τους θα είναι πάντα ωφέλιμες για την ψυχή του.
Πνευματική νηπιότητα στην πνευματική πορεία.
Νηπιότητα στην
πνευματική πορεία σημαίνει πως πρέπει να αφεθείς στην αγκαλιά του πνευματικού
σου, όχι σαν παιδί αλλά σαν βρέφος.
Βασική προϋπόθεση πάλι
είναι να προσευχηθείς στον Θεό πολύ, αναζητώντας από τον Ουράνιο Πατέρα σου να
στείλει στον δρόμο σου προς την αγιότητα, τον δρόμο που οδηγεί στην αγκαλιά Του,
αυτόν τον άνθρωπο που θα σταθεί η προσωποποίηση του ίδιου του Θεού Πατέρα στη
ζωή σου.
Αν αυτό γίνει με πολύ
πόνο ψυχής, ο Θεός θα εισακούσει τις προσευχές σου και θα σου στείλει τον
άνθρωπο που θα σε οδηγήσει στην μητρική καρδιά Του, αφού Εκείνος το θέλει
περισσότερο από την κάθε μια ψυχή.
Όταν λοιπόν ο Θεός σου
στείλει αυτόν τον άνθρωπο που θα γαληνέψει την ψυχή σου και θα την βοηθήσει να
πάρει την ανοδική πορεία, πρέπει εσύ να αφεθείς στην αγκαλιά αυτού του πατέρα,
όχι απλά σαν παιδί, αλλά σαν βρέφος.
Το βρέφος ποτέ δεν
αναλογίζεται αν ο γονιός του έχει δίκιο. Αν αυτό που του λέει είναι σωστό ή
λάθος. Απλά ακολουθεί τα χνάρια του γονιού του και με την παιδική ταπεινή του
υπακοή, ευλογείται πολύ και τρέφεται, από την αγάπη των γονιών του.
Μακάριες λοιπόν οι
ψυχές που θα αφεθούν σαν νήπια στους πνευματικούς τους. Μα νήπια όχι στη συμπεριφορά, αλλά στο ήθος και την υπακοή. Όλες
αυτές οι ψυχές, θα δεχτούν άπειρες ευλογίες και η πορεία τους προς τον ουρανό
θα είναι εξασφαλισμένη. Μακάριοι αυτοί που θα βρουν απλούς στην ψυχή
πνευματικούς, που και κείνοι θα αφήνονται σαν βρέφη στην αγκαλιά του Θεού
Πατέρα.
Πνευματική νηπιότητα στη σχέση μας με τους συνανθρώπους μας.
Πνευματική νηπιότητα
στην σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους για χάρη του Θεού σημαίνει, να παίρνεις
πάντα την τελευταία θέση ενώπιον των ανθρώπων.
Να την παίρνεις όμως όχι
από ψευτοταπείνωση, γιατί τότε σίγουρα θα γεννηθούν στην καρδιά σου κατακριτέοι
λογισμοί που θα φουντώσουν τον εγωισμό σου και θα σου κάνουν περισσότερο κακό.
Ούτε πάλι από απλή
ταπείνωση γιατί κάποια στιγμή ο σατανάς θα σε πειράξει δίνοντας σου την
ευκαιρία να αποκτήσεις κοσμικές γνώσεις που θα σου αφαιρέσουν αυτή την
ταπείνωση που αγωνίζεσαι να διατηρήσεις στην καρδιά σου.
Ας μη ξεχνάμε πως το
περισσότερο κακό το κάνουν οι τάχα ταπεινοί χριστιανοί, τους οποίους ο Θεός
βλέπει σαν τους σύγχρονους σοφούς και φαρισαίους.
Μακάριος αυτός που θα
επιλέγει την τελευταία θέση, νιώθοντας στην ψυχή σαν βρέφος του ενός και
αληθινού Ουράνιου Πατέρα. Τότε αυτή η νηπιότητα θα τον κάνει να αποφεύγει τις
τιμές και την προσοχή του κόσμου και θα θέλει όλο και πιο πολύ να κλειστεί στην
καρδιά του Ουράνιου Πατέρα του, όπως κάνει κάθε βρέφος που το τρομάζουν ακόμη
και οι αγκαλιές των ξένων.
Όλες αυτές οι
καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις υπό το πρίσμα της πνευματικής νηπιότητας μπορεί
να φαντάζουν απόκοσμες και δύσκολες, είναι όμως εφικτές όταν υπάρχει πραγματική
καλοπροαίρετη διάθεση να εφαρμόσει κάποιος την θεϊκή αυτή εντολή.
Σαν πνευματικός δρόμος
είναι πιο εύκολος για όλους εκείνους που θέλουν με θεϊκό έρωτα στην καρδιά να χαθούν
σαν τη σταγόνα της βροχής στον άπειρο ωκεανό της θεϊκής ευσπλαχνικής Αγάπης.
Όλοι αυτοί που θα
αξιωθούν να βαδίσουν τον υπέροχο αυτό δρόμο των αγίων που πρωτοβάδισε με
απόλυτη επιτυχία η Μητέρα του Θεού και δική μας, η γλυκιά μας Παναγιά, θα
γίνουν πραγματικές θεϊκές ηλιαχτίδες.
Σαν ηλιαχτίδες του
Χριστού θα ζουν και θα σκορπούν παντού το φως της χαράς και της ευτυχίας.
