Η φτώχεια στην Αφρική δεν μπορεί να κρυφτεί εύκολα.
Όπου κι αν πας και όπου σταθείς αυτό με πόνο ψυχής αντικρίζεις. Αν θελήσεις δε να
προχωρήσεις ακόμα περισσότερο στην ενδοχώρα, τότε με θλίψη θ’ αντικρίσεις περισσότερη
φτώχεια, που αγγίζει τα όρια της απόλυτης φτώχειας.
Αντιμέτωπος με μια τέτοια άθλια κατάσταση επιβίωσης
φτωχών οικογενειών βρέθηκα σε μια από τις περιοδείες μου στην Ουγκάντα της Αφρικής.
Σε δυο μικρές λασποκαλύβες ζούσαν, ξεχασμένες από τον
υπόλοιπο κόσμο, δυο χήρες γυναίκες με τα μικρά τους παιδιά. Ο άνδρας της μιας
πέθανε από άγνωστη αρρώστια και ο άλλος σκοτώθηκε σε μια συμπλοκή εχθρικών
φυλών, πράγμα όχι και τόσο ασυνήθιστο στην αχανή αυτή ήπειρο των αναρίθμητων
φυλών.
Οι δυο χήρες αγωνίζονταν μόνες να επιβιώσουν αυτές και τα εννέα μικρά παιδάκια τους. Σαν αδελφές προσπαθούσαν να βοηθά η μια την άλλη και να νιώθουν παρηγοριά στη σκληρή ζωή που είχαν να αντιμετωπίσουν.
Για φαγητό έπρεπε να μαζεύουν διάφορους βολβούς να
τρώνε μαζί με κανένα τροπικό φρούτο, όποτε κατάφερναν τα αγόρια να κόβουν από
τα ψηλά δένδρα του δάσους. Τα βράδια, που η θερμοκρασία έπεφτε κατακόρυφα και η
υγρασία διαπερνούσε τα κόκκαλα, ήταν όλα τα παιδιά κουλουριασμένα γύρω από τη
μανούλα τους για να ζεσταθούν.
Στα λίγα φαγητά που τους προσφέραμε έκλαιγαν από χαρά
και ευτυχία. Την πιο μεγάλη όμως χαρά είχαν τα μικρά παιδιά που έγλυφαν με
ανείπωτη χαρά τις καραμέλες που τους είχαμε δώσει. Δεν έπαυαν να μας δείχνουν
με χίλιους δυο τρόπους την ευτυχία τους.
Πόσες φορές έκανα σύγκριση μέσα στο μυαλό μου, αυτά
που είδα στην Αφρική με αυτά που βλέπω καθημερινά εδώ στην πατρίδα μου.
Εδώ ανθρώπινη επιβίωση, εκεί ανυπόφορη εξαθλίωση.
Πόσο πρέπει να δοξάζουμε τον Θεό όλοι μας που μπορούμε
να έχουμε εδώ στην πατρίδα μας όλα αυτά που επιθυμούμε και να είμαστε γι’ αυτό ευγνώμονες!
Θεέ μου, προστάτεψε όλα τα ορφανά του κόσμου.
Παρηγόρησε τα με τη χάρη της ευσπλαχνικής Σου αγάπης και χάριζε τους δύναμη και
υγεία για να αντέχουν τις δύσκολες συνθήκες της ζωής μέσα στις οποίες ζουν.
